Vietnam, het land van rijst, rijst en nog eens rijst, zover het oog reikt. Niet alleen plakte de rijst die we aten, maar ook door de warmte plakte uw nat geworden kledij tegen uw lijf; de opdringerige Vietnamese verkopers bleven aan je plakken; de gruwelijke beelden van de oorlog blijven plakken op je netvlies; de natuurpracht (oa Halong baai, Hua Loa) en de cultuur (oa de keizerlijke stad in Hué) van het land blijven eveneens plakken in je geheugen en bij sommigen waren de insecten te plakkerig op hun lijf.
Deze rondreis heb ik gedaan met Best Tours. We waren in totaal met 28 mensen voor deze rondreis. Het was een fantastische groep om deze rondreis mee te doen. We zijn klaar voor de strijd en starten de 10 daagse Ronde van Vietnam in het noorden. Zo trekken we met 2 binnenlandse vluchten naar het zuiden van Vietnam. We lieten ons verrassen wat er op onze weg kwam hier in Vietnam.
OK, alles goed, we kunnen vertrekken met onze reisleider Sebastien en de verschillende lokale gidsen. Toin (Antoine voor de Belgische vrienden) in het noorden, Ai in centraal Vietnam en Chi in het zuiden.
Bij aankomst zijn we naar de stad Haiphong gereden. Dit is de derde grootste stad van Vietnam met 1,5 miljoen inwoners en je kon ook zien dat het een havenstad is. Het ligt aan de rode rivier. Inderdaad, de kleur zag er toch rood uit na de overvloedige regen. We hebben ook door een Franse koloniale wijk gereden in de stad.
In de namiddag zijn we in de landelijke streek (platteland) rond de stad Haiphong ongeveer 15 km gaan fietsen. Het zadel op de juiste hoogte laten stellen en weg waren we. Ideaal was het nog niet, want men kon het zadel niet hoger meer stellen. Tussen de rijst velden konden we overwegend rood gekleurde graven zien. Deze begraafplaatsen waren voorzien voor al diegenen die gans hun leven in de rijstvelden hadden geploeterd. Zo kunnen de overledenen mee een oogje in het zeil houden over de rijstvelden en de nabestaanden beschermen die werken op de rijstvelden. Vanuit de bus hebben we ook een kleurrijke kar gezien met veel mensen erbij. Men bracht de overledene in deze kleurrijke en opvallende begrafeniskar naar zijn rustplaats tussen de rijstvelden.
Tijdens de fietsrit langs de verschillende huizen, waren het vooral de kinderen die naar ons wuifden. Sommige ouderen keken een beetje verrast op door ons te zien in hun straat. Ze zijn blijkbaar de toeristen in hun straat nog niet gewoon.
Eventjes stoppen aan een rijstveld waar ze de rijstplantjes in de drassige velden aan het planten waren. Ze hadden hier allen hun laarzen aan, maar op andere plaatsen stonden ze er met hun blote voeten in. Verder hadden ze hun puntige strohoedje aan, die hun kop volledig verborg terwijl ze de rijstplantjes aan het planten zijn. De voorraad met rijstplantjes hadden ze gebracht met hun fiets. In het noorden rond de Rode rivier wordt de rijstopbrengst gebruikt voor binnenlandse import. In het zuiden rond de Mekong rivier wordt de rijstopbrengst daarentegen wel uitgevoerd naar andere landen. Er zitten 3 maanden tussen het planten en oogsten van de rijstplant. Zo zijn er per jaar 2 perioden van 4 maanden in de lente en zomer waar men de velden gebruikt om rijst te produceren. In de resterende 4 maanden van het jaar in de herfst en winter, doet men beplanting van zoete aardappelen of soja planten. In het noorden verkopen ze langs de weg flessen met sojasauzen.
Ook zie je soms dat ze een vuurtje maken langs de weg om het afval te verbranden.
De eerste sporen van de Vietnam oorlog zijn hier zichtbaar. In de bergflanken waren er openingen zichtbaar (bunkers in de bergflanken), van waaruit de Viet Cong opereerde tijdens de oorlog. We zagen hier een hoge toren in de nabijheid. Dit wijst op graven van de Viet Cong (leger uit het noorden). We zagen hier allemaal rood gekleurde graven netjes op een rij.
Eventjes rusten en drinken halverwege onze fietstocht aan een Boedha beeld. Een dikke en genietende Boedha als je het mij vraagt. Het drinken was wel nodig hier. Zelfs als je geen inspanning doet zijn je klederen direct nat door het warme weer hier.
Op de rivier ernaast, zagen we een visser in een kleine boot bezig. Plots zagen we de visser met zijn lange roeistok kloppen op het wateroppervlak. Dit deed hij om de vissen in de richting van zijn netten te sturen. Nadien trok hij zijn net uit het water en jawel hij had vis gevangen.
Plots zagen we 4 man tot bijna aan hun hoofd in een veld met modderig water zitten. Ze waren bezig grote aardkluiten uit dit veld op de bodem aan het uitgraven en hiermee werden dan de dammen aangelegd voor de rijstvelden.
Ook tijdens deze fietstocht of in het centrum van Haiphong zie je langs de weg in openlucht haarkappers aan het werk.
Uiteraard kom je hier ook de waterbuffels tegen langs de weg. Je kan zelfs de rijstboeren zien ploegen met de waterbuffel in de drassige rijstvelden. Op de terugweg met de bus zagen we in het stadscentrum van Haiphong buffels op de middenberm staan omgeven met 4 vlaggen. Iemand anders was nabij de buffel op een grote trommel aan het slaan. Vooral in deze streek worden de buffels ook gebruikt in gevechten. Door deze gevechtsbuffels hier in het stadscentrum te plaatsen tussen het drukke toeterende verkeer, gaat men deze gevechtsbuffel ophitsen opdat hij klaar is voor het buffelgevecht. Deze omgeving is natuurlijk niet zijn natuurlijke omgeving, want de buffel voelt zich meer thuis in een rustige landelijke omgeving.
In het bergachtige gebied in het noorden van Vietnam wonen er verschillende etnische minderheden. Deze komen meestal uit Zuid China.
’s Avonds heb ik nog een wandeling gemaakt in de stad Haiphong. Hier kwamen toch enkele mensen met hun armen open naar je toe om te bedelen. Er was zelfs een oudere dame bij. Iemand anders, die minder vriendelijk overkwam, bleef maar naast me lopen en ik interpreteerde zijn gedrag en taalgebruik als een frustratie dat er geen rechtvaardigheid was in de wereld. Hij maakte duidelijk dat ik rijk en hij arm was. Hij was dus ook aan het bedelen voor geld. Sommigen kunnen door hun gebrekkige taalkennis van het Engels niet echt met je communiceren. Anderen daarentegen spreken je spontaan aan en maken een praatje met U op straat. Ze willen hun Engels en Frans een beetje bijschaven of trachten je iets te verkopen zoals postkaarten. Ze zijn altijd vriendelijk en lachen naar je.
Iemand die op de hoek van een straat op zijn brommer aan het luieren was vroeg of ik getrouwd was en een vrouw heb. Hierop zeg je het best dat je al getrouwd bent, anders heb je teveel werk om hun uit te leggen waarom je niet getrouwd bent. Voor de Vietnamezen is het raar dat je niet getrouwd bent of niet wil trouwen. Ook hebben ze geen probleem om hun leeftijd te zeggen. Ik mocht raden naar zijn leeftijd. Ik zat er maar 2 jaar naast. De mensen hier zien er soms jonger uit dan dat ze in werkelijkheid zijn, zodat het moeilijk is hun leeftijd te schatten.
Eigenlijk rekenen ze al 1 leeftijdsjaar bij hun leeftijd. De 9 maanden in de buik van de moeder zien ze ook als leven. Dan rekenen ze er nog een voorbereidingsfase van 3 maanden bij opdat men tot een extra jaar komt. In de voorbereidingsfase zijn de vader en de moeder bezig met het plannen van een kind in hun leven.
Na de babbel met deze Vietnamees wou hij je meenemen op zijn motor en de stad laten zien.
Eveneens van andere mensen heb ik dit voorstel gehad. Dit heb ik niet gedaan, omdat je uiteindelijk niet weet waar ze je naar toevoeren.
Aan het benzinestation is het druk. Bij elke pomp staat er een bediende die de benzinetanks van de brommers vult. De brommers waren aan het aanschuiven om hun tank te laten vullen.
Op het voetpad zie je veel brommers staan, die je kan huren.
De verschillende kappers zijn nog druk in de weer bij het vallen van de avond met het snijden van haar. In de parken waren een verschillende oudere mensen turn bewegingen aan het doen of men was aan het sporten. Ik zag een badminton veld, met twee spelers langs beide zijden. In plaats van een raket, gebruikte ze hun voeten om het pluimpje naar de andere kant te schieten. Ook waren er kleine kinderen aan het voetballen met hun ouders. De bal rolde per ongeluk naar mij toe. Ik trapte de bal terug in hun richting, waarop er een glimlach verscheen op de moeder van het kind.
Anderen waren op het voetpad een soort damspel aan het spelen. De supporters stonden ook rond het speelbord. Ze gingen zo in het spel op, dat ze mijn aanwezigheid niet opmerkten.
Tegenover een kerk was men allerlei gekleurde en versierde ballonnen voor kinderen aan het verkopen. De stad bruist hier ‘s avonds laat nog van de activiteit. Zelfs kon ik er een pretpark vinden.
Langs de weg kan je veel reclameborden van het elektronica bedrijf Samsung zien. Verder heb ik hier de fabrieken van Panasonic en LG kunnen zien. Na de Franse kolonisatie en de Amerikaanse bezetting, is er nu een economische kolonisatie aan de gang van Koreaanse en Japanse bedrijven.
Onder de autostrade bruggen of langs de wegen op het voetpad installeren ze kraampjes waar je verschillende voedingswaren kan kopen. Men was zelfs vis aan het kuisen en fileren langs de weg. De volgende morgen op weg naar “Halong Bay” was het aan het regenen. Er werd direct een plastieken afdekzijl geplaatst over het kraampje langs de weg. Zelfs de bestuurders van brommers en fietsers zijn allemaal in het bezit van een plastieken regenvest. De verschillende passagiers op de brommer werden eveneens hiermee beschermd voor de regen. Je zag bijna niet meer dat er ook nog een kind onder de regenvest aan het meerijden was op de brommer. De filterdunne regenjas pakt hun dus helemaal in en tijdens het rijden vliegt het wapperend mee doorheen de straten. Sommigen hadden vooraan een doorzichtige plastieken afscherming in hun regenvest. Hiermee konden ze de lichten van hun brommer zichtbaar houden, als ze de plastieken regenvest ook over het stuur van de brommer deden. Zelfs voor de puntige strohoedjes gebruiken ze een plastieken afscherming bij regenweer. Eigenlijk een grappig schouwspel als er plots een tropische regenbui uit de hemel valt.
Waar er geen riolering was, ontstonden er in een wenk grote plassen op de weg. Altijd opletten als brommer of fietser, opdat men U geen extra douche geeft als er zwaar vervoer passeert.
We zijn op weg naar Halong Bay en klaar voor een cruise in het karstlandschap. Hier zijn er 3000 eilanden die loodrecht oprijzen uit het water. De eilanden bestaan uit kalksteen en zijn begroeid met lage struiken. De meeste zijn onbewoond. De grillige rotseilanden zijn een speling van de natuur. Wind, regen en golven hebben het zachte kalksteen in de loop der tijden uitgesleten, zodat diepe spelonken en grotten zijn ontstaan.
Je kan hier ook kleine houten huisjes op palen zien in de zee. Deze worden gebruikt door de vissers en zijn in de nabijheid van bassins voor het kweken van vis, krabben en garnalen.
Vanop de kaai werden we met een boot naar het cruise schip “Emeraude“ gebracht. We werden verwelkomt door de Oostenrijkse kapitein van het schip. Een schip die nog stamde uit de Franse koloniale tijd. In het restaurant kwamen er bij sommigen beelden op van het interieur uit de film Titanic.
Na een tijdje varen waren we volledig omgeven door die kalksteen rotseilanden. Wauw, dit is adembenemend mooi. Een wonder der natuur met hemelse allure. Halong betekent baai van de neerdalende draak. Rond het ontstaan van deze baai bestaat er een legende. Genieten met een Belgisch biertje aan de bar was hier mogelijk. Ze hebben Duvel, Hoegaarden, Leffe. Zolang de voorraad strekt stond wel niet op de prijslijst vermeld. Ze hadden maar van elk merk 2 flesjes bier aan boord. Dan maar een Vietnamees “Halong” biertje om van te genieten op het bovendek van het schip. De bediening is hier altijd met een glimlach.
Het cruiseschip meerde aan in een baai. Je kon hier andere Vietnamese schepen zien met speciale oranje gekleurde zeilen. Er kwamen direct Vietnamese verkopers aangeroeid met kleine boten, om hun producten van schelpen, kettingen en voedingswaren te kunnen verkopen aan ons. Hun gezicht was afgedekt met een doek. Enkel hun ogen waren zichtbaar. Bang om te verbranden in het gezicht zeker. In deze baai zijn we naar een kalkrots geweest met een doorgang in de rotswand. Hier hebben we de “grot der wonderen” bezocht. Het is een imposante grot met wonderlijke vormen van stalagmieten. Laat je verbeelding maar spelen en je kan mensen en dieren in deze vormen zien. Op een bepaalde plaats in de grot, was het alsof ik op een maanlandschap zat.
Nadien is het cruiseschip naar een baai gevaren met bewoonde drijvende huizen en woonboten. Hier zag je dat men bezig was met visvangst. Ook hier kwamen kleine roeiboten met kinderen aan boord naar het cruiseschip toe geroeid om hun goederen te kunnen verkopen. Je kon ook hier vliegende visjes zien over het wateroppervlak.
Vervolgens zijn we naar de baai gevaren waar we de overnachting hadden op het cruise schip.
We bleven hier tot morgen vroeg. Men kon in deze baai gaan kayaken of gaan zwemmen. Neen liever niet! Er zitten teveel kwallen in het water. Je kon ook vragen voor een massage op het dek. We kregen ook nog een kookdemonstratie voor het klaarmaken van Vietnamese “spring rolls” of Vietnamese loempia’s. Gewoon een pannenkoeken rijst blad nemen. Hierin een beetje varkensvlees, garnalen, salade en een spaghettiachtig vormsel. Het pannenkoeken rijst blad oprollen en nog versieren met bieslook. Daarna kan je het geheel frituren in de olie. Ze worden geserveerd met een pikante of zoete saus. Knap om zien was het maken van figuren uit een tomaat. Met de schil van een tomaat maakte men een roos en van de tomaat maakte men een zwaan. Knap werk, het zijn artiesten.
Vervolgens is het genieten op het dek van de ondergaande zon. De rode hemel juist voor het donker worden en later de bijna sterrenloze hemel. De grote en kleine beer zijn niet te vinden aan de sterrenhemel. Enkel de verlichting van de andere boten zie je hier in de baai. Een sprookjesachtig decor. Na het avondmaal, hadden we de mogelijkheid om naar de film “Indochine” te kijken. Oei, wat is dit nu in het water! Het doucheschuim werd in de baai geloodst. Wat een vervuiling.
Op een ander schip in deze baai zagen we een visser aan het werk die met rood en wit licht aan het vissen was. Met het rode licht komen de vissen of octopussen naar boven en bij het witte licht gaat hij intensief gaan vissen. Je ziet dan de vislijn op en neergaan bij het witte licht.
De Tai chi oefeningen op het cruiseschip de volgende morgen was te vroeg om aan mee te doen. Je ziet hier in dit grillige landschap ook grote tankers varen. Er is een vaargeul, die het mogelijk maakt opdat zulke grote tankschepen door dit landschap kunnen varen. Misschien wel richting Hong Kong? Neen, we blijven nog eventjes in de baai van Halong.
Het is zeer leuk en tof geweest en zeker een aanrader om hier een cruise te doen.
OK, alles goed en we vertrekken met de bus naar de hoofdstad Hanoi van het herenigde Vietnam. Dit is de tweede grootste stad in Vietnam met bijna 4 miljoen inwoners. Met de bus rijden we over één van de lange bruggen over de Rode rivier. Dit is één van de toegangswegen naar het stadscentrum van Hanoi. Deze brug is tijdens de oorlog door de Amerikanen herhaardelijk gebombardeerd. De brug was tijdens de Vietnamoorlog van vitaal belang voor de aanvoer van oorlogsmaterieel. Maar ze hebben ze altijd terug weer opgebouwd. En de Vietnamezen hebben er Amerikanen aan gehangen opdat men ze niet meer zou bombarderen.
Op de snelwegen mag je soms maar maximum 60 km per uur rijden. Ja, want de fietsers en de ossen met kar kunnen de autostrade oversteken. Het verkeer kan op sommige plaatsen dus door de middenberm rijden. Je ziet geregeld de politie langs de wegen staan. De politie heeft ook onze bus doen stoppen, omdat de buschauffeur blijkbaar te snel had gereden. Als je de politie dan vraagt om het bewijs van de snelheidsovertreding te tonen, dan zeggen ze dat je nog 6 uur moet wachten voor de foto beschikbaar is met de overtreding. Ze weten ook dat de toeristenbussen geen 6 uur kunnen wachten. Dus betaald de buschauffeur de opgelegde boete en kunnen we weer verder rijden. Ook al is er geen snelheidsovertreding geweest. De corruptie zit hier ook bij de politie.
Het verkeer wordt nog drukker en hectischer in Hanoi. De brommers komen uit alle hoeken en kanten en rijden kris kras door elkaar. Fascinerend toch als ze net als een leger mieren de kruispunten over wriemelen. Ze zitten met meerderen op de brommers. Ik heb zelfs een brommer gezien waar ze met vijf tegelijkertijd opzitten. Sommige bijzitters zitten zijdelings op de brommer en dragen soms geen helm. Er rijden meer brommers dan andere vervoersmiddelen in de straten. Dus meer brommers dan wagens in het stadsverkeer.
Ook de zakenman of vrouw zal zich hier met de brommer verplaatsen.
Je hebt de indruk dat enorm veel brommerrijders door de straten rijden met als het ware een blik op oneindig, ze hebben een focus op een punt in de verte. Je ziet hun kop niet draaien naar links en rechts. En soms hebben ze daarbij nog een sigaret in de mond.
De mannelijke fietsers dragen soms een koloniale of kaki legerhelm. Het is alsof de tijd hier voor sommigen is blijven stilstaan in het koloniale tijdperk of in de oorlogstijd.
Wat ze allemaal niet vervoeren met hun fiets of met hun brommer. Zo vervoeren ze in een kooi opeengestapelde levende varkens, ganzen, kippen, kuikens, vogels,…. De beesten hadden bijna geen adem meer. Niet te doen! Als Gaia, de vereniging tegen dierenleed, dit bij ons zou zien, gaan ze gewoon door hun dak.
Niet alleen het vee vervoeren ze met hun brommers. Ook hun meubels in allerlei stukken, massa’s opgevulde zakken met materialen, kartonnen dozen van ongeveer 2 meter hoog met een ijskast, TV’s, massa’s meloenen, verschillende vogelkooien, allerlei potten en pannen,… Of de bijzitters op de brommers houden schilderijen, een venster of de potten en de pannen vast. Ik heb er toch ééntje gezien die omgekanteld was op de weg en die zijn evenwicht had verloren.
Ook de baby’s en de kleine kinderen nemen ze mee op hun brommer. Sommige kinderen dragen ook een mond en neusmasker.
Er zijn hier wel verkeersregels, maar ze worden niet altijd gevolgd. Men rijdt zoals bij ons aan de rechterkant. Het zebrapad zien ze als een decoratie. Er duiken hier spookrijdende fietsers en brommers op in het verkeer. De brommers halen de auto’s bij éénrichtingsverkeer zowel links als recht in. Af en toe zie je ze bellen met een GSM tijdens het rijden met de brommer.
Er wordt in het verkeer continu geclaxonneerd. Men wil aangeven dat men er rijdt. De verkeersborden met een trompet geven aan dat je mag claxonneren. Op andere plaatsen zie je dan een verkeersbord met een trompet en een rode streep erdoor. Vanaf hier mag je dus niet meer claxonneren. Er zijn zelfs verkeersborden waar er een riksja opstaat. Hier is er dan een verbod om met de riksja in deze straat te rijden. De brommer is op deze weg dan volledig de koning. Verder kon je hier ook verkeersborden zien met een os en kar erop. De verkeerslichten zijn voorzien van een teller, opdat je zou weten hoelang het nog op groen, oranje of rood zal staan.
Soms zie je een treinspoor lopen tussen de opeengepakte huizen. Ze zullen hier wel last hebben van geluidsoverlast als de trein voorbijkomt. Op sommige plaatsen zijn er automatische slagbomen en op andere plaatsen worden er hekkens gebruikt om het rijdende verkeer tegen te houden. Deze hekkens worden handmatig verschoven op rails.
De wagens rijden op de banen bijna half over de middenlijn. Bij het inhalen, knippert de tegenligger met zijn lichten en zal hij desnoods op zijn rem staan opdat men terug kan invoegen. Zo vermijden ze een frontale botsing.
Op autostrades kunnen er scheidingen zijn voor verkeer het van brommers / fietsers en auto’s / vrachtwagens. Helaas zijn er op sommige plaatsen ook oversteekplaatsen. Altijd opletten met de snelheid dus.
De bus stond voor het rood op een kruispunt. Ondertussen kwam het verkeer van links en recht op het kruispunt. Ik zag hier iemand op een kar, voortgetrokken door 2 ossen, de straat aan het oversteken. Helaas ging dit niet zo vlug als alle brommers. Ondertussen werd het groen voor onze rijrichting op het kruispunt. De ossen bevonden zich nog in het midden van het kruispunt. Plots werden de ossen opgejaagd door de man op de kar en de ossen waren bijna aan het spurten over het kruispunt. Alles is goed gekomen, de ossen zijn veilig over het kruispunt geraakt. Geen wreed accident op de weg.
Velen dragen een doek om de mond en de neus af te schermen in het verkeer. Dit is tegen de vervuiling in de steden. Maar ook om zich te beschermen tegen het verdonkeren van hun huid door de zon. Ze gaan zelfs hun nek en hun armen afdekken. Voor hun is een bleke huid een schoonheidsideaal. Zo kunnen anderen hun afkomst niet herkennen met een blekere huid. Zo geven ze aan dat ze bij de rijkere klasse in Vietnam behoren en niet bij de ploeteraars uit de rijstvelden. Maar ja, de rijstplanters steken eigenlijk ook hun gezicht weg voor de zon door het gebruiken van de puntige strohoedjes.
Je zou kunnen denken dat de wegen hier de nieuwe “killing fields” in de regio zijn geworden door het voor ons zo chaotische verkeer. Er zijn hier niet meer accidenten of doden in het verkeer dan bij ons. Ik heb op de totale reis maar 1 aanrijding gezien van een brommer die een voetganger de voeten van onder haar lijf maaide. Voor ons is het verkeer chaotisch, maar er is weg degelijk orde in deze chaos, doordat er weinig verkeersongelukken te zien zijn. Maar wij zien deze orde niet. Loop met constante snelheid over de weg. De brommers en fietsers ontwijken je wel en rijden rond je. Voor alle zekerheid, doe je voor het oversteken van de straat toch best eerst een schietgebedje. Ook bij het kijken naar een druk kruispunt, merkte ik een cowboy in dit Vietnamese verkeer op. Je zag dat hij risico’s nam in het verkeer. Hij reed met hoge snelheid door het rode licht en slingerde en slalomde tussen de andere weggebruikers.
Zet je maar vooraan tijdens de busrit in Hanoi en dan zal je ondervinden dat het rijden in het verkeer hier even spannend is als een wildwaterbaan in een pretpark.
In Hanoi zijn we naar het mausoleum van Ho Chi Minh (1890-1969) gaan kijken. Ho Chi Minh, de vader des vaderlands. Geen openbaar gebouw zonder zijn beeltenis, geen stad zonder zijn standbeeld. Hij vertrok in 1911 naar Europa. Hij vestigde zich daarvoor in Londen en Parijs. Na 1930 verbleef hij in de Sovjet-Unie en China. In 1941 keerde Ho Chi Minh terug naar Vietnam. Ho Chi Minh betekent “hij die licht brengt”. Hij richtte de Revolutionaire Liga voor Onafhankelijkheid van Vietnam op. Dit bevrijdingsfront, beter bekent als Viet Minh, was een verzameling van nationalistische groepen onder leiding van de communisten. Na de 2e wereldoorlog en de Japanse capitulatie riep de Viet Minh in augustus 1945 de Democratische Republiek Vietnam (DRV) uit, met Ho Chi Minh als president. Ho Chi Minh voerde 8 jaar lang een guerillaoorlog uit tegen de Franse kolonisator. De eerste Indo-Chinese oorlog (1946-1954) was een feit. Na een nederlaag van de Franse troepen, kwam er in 1954 een einde aan de Franse overheersing. De Fransen en de Viet Minh sloten op 21 juli 1954 een wapenstilstand. Beide partijen stemden in met een tijdelijke deling (17e breedtegraad) van het land in een noordelijk en een zuidelijke zone. Afgesproken werd dat de troepen van de Viet Minh zich ten noorden en de Fransen zich ten zuiden van deze lijn zouden terugtrekken. Binnen de twee jaar moesten er in het hele land vrije verkiezingen worden gehouden, met als inzet de vraag welke regering het herenigd Vietnam zou besturen. De Fransen verleenden het zuiden volledige onafhankelijkheid. Ngo Dinh Diem riep de Republiek Vietnam uit en werd president. Hij was fel anti-communistisch en bestuurde het zuiden met harde hand. Hij liet duizenden mensen, al dan niet echt of vermeend communist, arresteren, martelen en vermoorden. De verkiezingen die volgens het verdrag van Genève in 1956 zouden worden gehouden vonden nooit plaats. Ngo Dinh Diem was zich bewust van zijn impopulariteit en vreesde een verkiezingsnederlaag. Hij weigerde mee te werken aan de verkiezingen, die volgens hem in het communistische noorden toch nooit eerlijk zouden verlopen. Nadat Ho Chi Minh duidelijk was geworden dat de hereniging van het land zonder strijd niet zou slagen, steunde hij in 1960 de oprichting van het Nationaal Bevrijdingsfront voor Zuid-Vietnam. Dit front, dat bekend werd onder de scheldnaam Viet Cong (Vietnamese communisten), begon een guerilla die het bewind van Diem in defensief drukte. De Verenigde Staten zagen langzamerhand in dat Diem niet de juiste persoon was om het communisme te keren. Ze steunden daarom in november 1963 de staatsgreep van een aantal legerofficieren. Diem kwam om het leven en na de coup kwam het leger aan de macht. Ho Chi Minh stierf op 3 september 1969 in Hanoi. Ho Chi Minh heeft dus nooit de hereniging van Vietnam mogen meemaken, die er kwam na de 2e Indo-chinese oorlog.
Voor het mausoleum is er een reusachtig plein. In het midden van het plein wappert de Vietnamese vlag. De vlag bestaat uit een rood veld met een gele ster. De ster is het lichtend symbool op weg naar de bevrijding. De vijf punten van de ster staan voor de arbeiders, de boeren, de soldaten, de intellectuelen en de handelaars. Het rood in de vlag staat voor het bloed van het volk en voor de communistische revolutie. De vlag werd in 1955 aangenomen als de vlag van Noord-Vietnam. Toen Noord en Zuid-Vietnam zich in 1976 herenigden, werd deze vlag de nationale vlag van de Republiek Vietnam.
Verder zie je op vele plaatsen in het land het symbool van de hamer en sikkel uit de Russische vlag. Zo zag ik er één nabij het plein dat boven het wegdek aan een kabel hing. Het symbool van hamer en sikkel was gevormd door middel van een verlichtingskabel. Ook kon je het symbool van de hamer en sikkel zien op rode vlaggen langs verschillende wegen. Wat een verwijzing is naar het communisme.
Hier bevindt zich het graf van de overleden president Ho Chi Minh. Op deze plaats hier las Ho Chi Minh op 2 september 1954 zijn onafhankelijkheidsverklaring voor. Het mausoleum is tussen 1973 en 1975 met Russische hulp gebouwd. Het 21 meter hoge mausoleum is een donkergrijs bouwwerk met de vorm van een kolossale kubus. Als bouwmateriaal is marmer uit de Marmerbergen bij Danang gebruikt.
Soldaten houden hier stokstijf de wacht voor het Mausoleum van de vrijheidsheld. We zagen de aflossing van de wacht voor de toegangspoort.
Een beetje verder kan je het presidentiele paleis zien, dat in 1906 werd gebouwd. Het is niet voor bezoekers toegankelijk. Als we te lang bleven staan kijken of de tijd namen om onze foto vanachter het hekken te nemen, kwam de bewaker bij dit gebouw ons een teken doen dat we moesten doorwandelen en begon hij op zijn fluitje te blazen. Eigenlijk had die bewaker, die er al lange tijd niks stond te doen voor dit gebouw, wat beweging nodig.
Aan de achterkant van het mausoleum staan er souvenirkraampjes en boekenstalletjes. Op wandelafstand hiervandaan staat de beroemde Eénzuilige pagode. De pagode werd in 1049 gebouwd door een keizer. Hij liet deze tempel oprichten ter ere van de godin van de genade. De tempel is door de eeuwen heen vaak verwoest, maar telkens opnieuw opgebouwd. De Fransen hebben na hun nederlaag uit wraak deze pagode in brand gestoken. De kleine houten pagode staat in het midden van een lotusvijver. Oorspronkelijk rustte de pagode op de stam van een boom, maar die is inmiddels door een betonnen pilaar vervangen. Je kon naar boven gaan in de pagode. In het heiligdom bevinden zich een altaartje en een beeld van de veelarmige godin van de genade.
We zijn naar het oude stadsgedeelte van Hanoi gereden en hier stonden de verschillende riksja’s op ons te wachten. De meren, parken, pagoden en met bomen omzoomde lanen maken van Hanoi een charmante stad. Hier en daar zie je wel huizen die een likje verf kunnen gebruiken. In 2010 bestaat de stad Hanoi 1000 jaar en dit zal men vieren. Op een groot elektronisch bord zijn ze de dagen aan het aftellen naar deze festiviteiten. Met de riksja’s zijn we de oude wijk van Hanoi gaan verkennen. Het is hier een sfeervol gebied met smalle, diepe woonhuizen, winkeltjes en druk verkeer van fietsers, brommers, en cyclo’s. De vrouwen lopen hier ook in de straten rond met hun weegschalen vol goederen op de schouder. Deze lastdragers zijn hier in het oude stadscentrum druk in de weer. De brommertjes parkeren zich op de voetpaden, zodat voetgangers op de weg moeten lopen.
Af en toe kwam er een grote wagen (vb 4x4 terreinwagen, Land roover, Land cruiser) in deze drukke straten rijden. Blijkbaar zijn er Vietnamezen die centjes hebben om zo een grote wagen te kopen. Ik deed teken naar mijn riksja rijder in gebarentaal dat deze autobestuurder wel wat geld had en dat het een rijke Vietnamees was. Hij knikte volmondig met een lach.
Nu kon ik ook wel een mond en neusdoek gebruiken voor de stinkende geur. Wat stonk het naar de uitlaat van al die brommers hier.
De wijk dateert uit de 15de eeuw en is het commerciële hart van de stad. Het stadsdeel bestaat uit een wirwar van nauwe straatjes. Men noemt ze de corporaties. Oorspronkelijk waren er 36 corporaties. Iedere straat verkocht een eigen specialiteit. De namen van de straten kwamen vroeger overeen met de beroepen van de handswerklieden of met de artikelen van de kooplui. Zo was er vroeger de Katoenstraat, de Zijdestraat, de Visstraat, de Juweliersstraat, enz…
Daarna zijn we naar het waterpoppenspel gaan kijken in Hanoi. We mochten vooraan gaan zitten in het theater. Aan de linker kant komt er eerst een groep muzikanten zitten in traditionele Vietnamese klederdracht. Men begint passende Vietnamese muziek te spelen en een zangeres begon te zingen. Dit orkest met fluit, trommen, gongs en snaarinstrumenten begeleiden dan verder de handelingen van de poppen op het water. Verder zien we een waterbak. Verborgen achter een scherm staan de spelers tot hun borst in het water en bewegen de poppen onder water met behulp van bamboestokken. Ze beelden verschillende verhalen uit zoals oa boeren die hun land ploegen, vissers die met netten en boten hun vis binnen halen en er verschijnen draken en feniksen op het toneel. Veel voorkomende thema’s zijn het boerenleven, de strijd tegen de Chinese overheersing en de mythologie. In totaal kregen we 17 verhalen te zien. Op het einde van de voorstelling komen de spelers van achter het scherm het publiek begroeten. Dit was wel eens leuk om te zien, maar toch niet elke dag hoor.
’s Avond heb ik nog een wandeling gedaan in de straten van Hanoi. Ik was aan het kijken naar de wirwar van elektriciteit en telefoniedraden (dikke en dunne draden) in het straatbeeld. Een man die bezig was in de straat hout aan het bewerken zag mij kijken en keek vervolgens ook naar de draden bevestigd aan de straatpaal. Ik zag hem al denken, wat is er toch te zien of wat is er toch mis met die elektriciteitsdraden? Nu ja, voor ons komt deze wirwar van draden nogal onveilig over.
Verder zag ik jongeren op een stoeltje zitten, rond een tafeltje, aan het genieten van hun geperst vruchtensapje. Dit kon je verkrijgen aan het verplaatsbare kraampje ernaast op het voetpad. Af en toe zie je ook mensen, op hun brommer of in een hangmat langs de straat een dutje aan het doen. Op een druk kruispunt nabij het hotel zag ik een klein rond verhoog met een paraplu. Dit zetten ze in het midden van een kruispunt als een politieagent het verkeer moet regelen.
Ook kun je kraampjes tegenkomen langs de weg met etenswaren. Zo was er een kraam waar het vlees en de varkenskoppen aan een haak hingen.
Langs de straten van Hanoi, kon je ook mooie en moderne winkels zien met kledij, schoenen, badkamers, handtassen, TV’s, enz… Niet alleen de TV’s, maar ook een doodskist zag ik op het voetpad in de open lucht staan. Verder zag je hier ook regelmatig internetcafés langs de straten. Ook de brommerzaken ontbreken uiteraard niet in het straatbeeld. Een brommer kan je hier krijgen tussen 500 en 2000 US dollar.
OK, we trekken nu meer naar het zuiden van Hanoi, richting Hua Loa. We passeren de ambassade van de Verenigde Staten. De Vietnamezen noemen het de “coca cola” ambassade.
We passeerden met de bus een legerkazerne. In Vietnam is er 2,5 jaar verplichte legerdienst. Ongeveer 5 miljoen Vietnamezen zijn bezig hun legerdienst aan het vervullen. Men wil de legerdienst verplicht houden, omwille van de nabijheid van China. Ga je in de marine dan is dit 4 tot 5 jaar. Vrouwen kunnen vrijwillig naar het leger. Er moet 1 jongen uit de familie naar het leger. Binnen een familie valt er te onderhandelen wie er legerdienst zal doen. Ga je studeren tot na je 26 jaar dan moet je geen legerdienst meer doen. Diegenen die studeren kunnen gemakkelijker ambtenaar worden. Enkel de ambtenaren krijgen in Vietnam een pensioen. Dit pensioen bedraagt ongeveer 70% van het loon.
Ook was men bezig aan het uitbouwen van een ring rond Hanoi. Ze zijn al meer dan 7 jaar bezig en het is nog verre van in orde. De werken gaan hier niet vooruit.
De verschillende huizen die je langs de weg tegenkomt zijn smal. Ze zijn tussen 3 tot 7 meter breed (zelfs 5 meter). Als men breed gaat bouwen moeten ze hoge taksen betalen. Wel zijn de huizen diep naar achteren toe gebouwd. De huizen bestaan meestal uit 3 verdiepingen. Op elke verdieping hebben ze een balkon. De benedenverdieping kan gebruikt worden voor commerciële doeleinden. Dus hier kan je een winkel hebben. De gevels zijn geverfd in opvallende kleuren.
Soms zie ik ook traliewerk voor de ramen. Enkele huizen naast elkaar kunnen allen een verschillende kleur hebben. Bovenaan op het dak van een huis, zie je soms een grote inox ton. Doordat er weinig druk is om het water rechtstreeks van beneden naar de derde verdieping te krijgen, gebruiken ze deze inox ton voor de watertoevoer op de hoogste verdiepingen. Antennes kan je ook op de daken zien.
De volledige familie leeft in het huis. Het is mogelijk dat de grootouders op de derde verdieping wonen, de ouders op de tweede en de kinderen op het eerste verdiep. De huizen worden dus bewoond door verschillende generaties. Alle inkomsten van de bewoners worden verdeeld over de verschillende familieleden. Als men in Vietnam een huis wil kopen van 20 miljoen dollar, dan moet je dit direct cash betalen. Leningen zijn niet toegestaan.
De stellingen die ze gebruiken zijn van hout en bamboestokken. Verschillende bouwstenen werden één voor één op een stapeltje geplaatst. Een koortje rond de bouwstenen doen en omhoogtrekken, gebruik makend van een katrolsysteem. Een veiligheidscoördinator zou hier zijn werk hebben om de veiligheid van de bouwwerf te bekijken. De bouwstenen liggen niet goed gerangschikt op een pallet, maar willekeurig op een hoopje. Zo heb ik ze ook de bouwstenen hier zien vervoeren op een camion.
Bij de getrouwde koppels komen er weinig echtscheidingen voor. Dit is gewoonweg te duur. Hier kunnen ze blijkbaar nog een relatie puur zakelijk en niet enkel relationeel bekijken. Er is hier in Vietnam een rijke klasse, een armere klasse (mensen die 1 dollar per dag verdienen) en bijna geen middenklasse.
Langs de weg naar Hua Loa kwam je veel beeldhouwers tegen. Ik zag dat men oa veel grafmonumenten aan het maken waren voor in de rijstvelden. Er zijn hier namelijk veel haksteenfabrieken en cementfabrieken in de buurt.
Plots zagen we een massa volk op de hoofdrijweg van Hanoi naar Hua Loa. Het was een begrafenis. Hier droegen enkele mensen de doodskist met verschillende mensen er rond. Ze brachten hem naar de rijstvelden. Men gebruikte hier geen begrafeniskar of begrafeniswagen. Aan het begin van de stoet droegen enkelen nog een soort altaar. Ondertussen passeerde het claxonnerende verkeer langs de doodskist.
Hier heb ik ook een bus gezien, met op het dak verschillende fietsen gesmeten. Bij het vervoeren van een lange staaf hebben ze die gewoon geplooid om hem te kunnen vervoeren met hun fietskar. Ook de grote golfplaten waren bijna dubbel gevouwen om ze te kunnen vervoeren.
Doordat ik reeds verschillende malen in China ben geweest, merk ik hier wel de invloed van de meer dan 1000 jarige overheersing van de Chinezen (111 v. Chr. tot 938 n. Chr.) in de huidige cultuur van Vietnam.
Aangekomen in Hua Loa, de stad die strategisch ligt omdat het omringt is door water en de grillig gevormde kalkrotsen. Deze streek kreeg de bijnaam “Halong Bay op het droge”.
Per twee gaan we in de bootjes. Ook de bootjes hier hebben een nummerplaat. Daarnaast zitten er nog twee Vietnamese vrouwen op de boot die aan het roeien zijn. Het water is hier ondiep en je kan het groene wier in het water zien. Het karstlandschap is hier weer adembenemend. Met struiken begroeide rotsen rijzen loodrecht op uit het water en geven de streek een sprookjesachtige sfeer. Eventjes toch opletten van je hoofd bij het varen onder een brug. Boven op een heuvel zagen we een tempel staan. Ook zag ik een begraafplaats langs het water. Men vroeg ons om eventjes recht te staan op de boot, opdat de Vietnamezen een mooie foto konden nemen van ons. De bootjes varen ook door drie druipsteengrotten met stalactieten. Na het varen onder de laatste grot kwamen we uit op een meer dat omsloten is door heuvels. Hier moesten de bootjes rechtsomkeer maken en konden we nogmaals genieten van dit prachtige landschap.
Tijdens de boottocht bieden de Vietnamese roeisters allerlei goederen aan om te kopen, van geborduurde tafelkleden, servetten, postkaarten, eten en drinken, lotusbloemen, enz… Deze streek staat hier ook bekend om borduurwerk van hoge kwaliteit. Ook andere boten benaderen U en ze zagen de oren van jouw kop om iets te kopen. Als je iets koopt, afbieden is de regel. Je kon zelfs met Euro’s betalen. Ze zijn bedreven in het aan de man brengen van hun producten en kennen alle trucjes van de foor. Het was leuk om zien, als ze de kleine bootjes met de blote voeten aan het voort roeien waren, net zoals bij een ligfiets. Ze kunnen hun paraplu tegen de zon wel degelijk vasthouden tijdens het roeien. Ook de rijstvelden ontbreken niet langs de vaarwateren. Naast het kweken van de lotusbloemen in het water, was men hier ook bezig met het kweken van slakken. De rode eieren waren zichtbaar op geplaatste stokken in het water. Met stokken en netten bakende men een terrein in het water af, voor het kweken van vissen en slakken. Verder zag ik nog enkel berggeiten in de rotsen zitten, vlinders en libelles vlogen langs ons heen tijdens de boottocht.
Hierna hebben we in de nabijheid nog een tempel bezocht. In het heiligdom van deze tempel staan er verschillende beelden. De mensen kunnen hier bidden en er offers brengen door nepgeld, etenswaren, bloemen te plaatsen in de tempel. Verder heb ik zelf nog een wierrook stokje in de pot met zand gestoken. De rook moet de goede wensen van de achterblijvers naar hun voorouders in de hemel voeren. De schatbewaarder van de tempel gaf nog een demonstratie van muziek maken met een éénsnarige luit, een Vietnamees muziekinstrument.
De belangrijkste religies zijn het boeddhisme, confucianisme, taoïsme en het christendom.
Boeddhisme kwam vanuit India. Het boeddhisme is eigenlijk geen godsdienst, maar een filosofisch stelsel en een levenshouding. De Chinezen brachten Conficius binnen met zijn groot respect voor hiërarchie en voorouderverering. Vandaar dat je vele familiealtaren ziet hier in Vietnam. Dan is er nog de mystieke filosofie van het taoïsme: eenvoud en harmonie zijn de sleutelwoorden. Het rooms-katholicisme deed in de 16de eeuw zijn intrede in Vietnam.
Ziezo, nu keren we terug naar de luchthaven van Hué. Het avontuur in het noorden zit erop. Op de luchthaven nemen we afscheid van de lokale gids Antoine. Ook van de buschauffeur en zijn assistent nemen we afscheid. De assistent zijn twee extra ogen erbij voor de buschauffeur en een extra hulp bij het in en uitpakken van de valiezen, het uitdelen van water en verfrissingdoekjes aan onze groep.
